Szukanie zaawansowane

Szukanie wraz z odmianą wyrazów
Wstaw * (gwiazdka) po wpisaniu początku wyrazu
np. podatk*, aby znaleźć podatkami, podatkach itd.

Dokładne dopasowanie
Wpisz wyrażenie w cudzysłowie.
Na przykład: "podatek dochodowy".

Wykluczenie wyrażenia
Wstaw - (minus) przed słowem, które chcesz wykluczyć. Na przykład: "sprzedaż -towar"

Brak wyników

WYROK TRYBUNAŁU (czwarta izba) z dnia 23 kwietnia 2020 r.

Artykuły | 3 września 2020 |
0 674

Odesłanie prejudycjalne – Wspólny system podatku od wartości dodanej (VAT) – Dyrektywa 2006/112/WE – Artykuł 2 ust. 1 lit. b) – Wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów – Artykuł 20 – Uzyskanie prawa do rozporządzania rzeczą jak właściciel – Transakcje łańcuchowe zakupu i dalszej sprzedaży towarów w ramach jednego transportu wewnątrzwspólnotowego – Możliwość podjęcia decyzji mogących wpłynąć na sytuację prawną towaru – Przypisanie transportu – Transport z zastosowaniem procedury zawieszenia poboru akcyzy – Skutki w czasie wyroków dokonujących wykładni

W sprawie C_401/18

mającej za przedmiot wniosek o wydanie, na podstawie art. 267 TFUE, orzeczenia w trybie prejudycjalnym, złożony przez Krajský soud v Praze (sąd okręgowy w Pradze, Czechy) postanowieniem z dnia 6 czerwca 2018 r., które wpłynęło do Trybunału w dniu 18 czerwca 2018 r., w postępowaniu:

Herst s.r.o.

przeciwko

Odvolací finanční ředitelství,

TRYBUNAŁ (czwarta izba),

w składzie: M. Vilaras, prezes izby, S. Rodin, D. Šváby, K. Jürimäe (sprawozdawczyni) i N. Piçarra, sędziowie,

rzecznik generalny: J. Kokott,

sekretarz: A. Calot Escobar,

uwzględniając pisemny etap postępowania,

rozważywszy uwagi, które przedstawili:

–        w imieniu Herst s.r.o. – J. Balada, advokát,

–        w imieniu Odvolací finanční ředitelství – T. Rozehnal, w charakterze pełnomocnika,

–        w imieniu rządu czeskiego – M. Smolek, J. Vláčil i O. Serdula, w charakterze pełnomocników,

–        w imieniu Komisji Europejskiej – M. Salyková i L. Lozano Palacios, w charakterze pełnomocników,

po zapoznaniu się z opinią rzecznika generalnego na posiedzeniu w dniu 3 października 2019 r.,

wydaje następujący

Wyrok

1        Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym dotyczy zasadniczo wykładni art. 20 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U. 2006, L 347, s. 1, zwanej dalej „dyrektywą VAT”).

2        Wniosek ten został złożony w ramach sporu pomiędzy Herst s.r.o. a Odvolací finanční ředitelství (dyrekcją finansową ds. odwołań, Czechy, zwaną dalej „dyrekcją ds. finansów”) w przedmiocie odliczenia przez Herst podatku od wartości dodanej (VAT) dotyczącego nabycia paliw przewożonych przez tę spółkę w procedurze zawieszenia poboru akcyzy z niektórych państw członkowskich do Czech.

 Ramy prawne

 Prawo Unii

3        Artykuł 2 dyrektywy VAT w ust. 1 lit. a) i b) przewiduje:

„Opodatkowaniu VAT podlegają następujące transakcje:

a)      odpłatna dostawa towarów na terytorium państwa członkowskiego przez podatnika działającego w takim charakterze;

b)      odpłatne wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów na terytorium państwa członkowskiego dokonywane:

(i)      przez podatnika działającego w takim charakterze lub przez osobę prawną niebędącą podatnikiem, gdy sprzedawcą jest podatnik działający w takim charakterze, który nie korzysta ze zwolnienia dla małych przedsiębiorstw przewidzianego w art. 282–292 i który nie jest objęty przepisami art. 33 i 36;

[…]”.

4        Zgodnie z brzmieniem art. 14 ust. 1 tej dyrektywy:

„»Dostawa towarów« oznacza przeniesienie prawa do rozporządzania rzeczą jak właściciel”.

5        Artykuł 20 akapit pierwszy tej dyrektywy ma następujące brzmienie:

„»Wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów« oznacza nabycie prawa do rozporządzania jak właściciel rzeczowym majątkiem ruchomym wysyłanym lub transportowanym do nabywcy przez sprzedawcę, przez nabywcę lub na ich rzecz, do miejsca przeznaczenia w państwie członkowskim innym niż państwo członkowskie rozpoczęcia wysyłki lub transportu towarów”.

6        Artykuł 138 owej dyrektywy w ust. 1 stanowi:

„Państwa członkowskie zwalniają dostawy towarów wysyłanych lub transportowanych do miejsca przeznaczenia znajdującego się poza terytorium danego państwa, ale na terytorium Wspólnoty, przez sprzedawcę, przez nabywcę lub na ich rzecz, dokonane dla innego podatnika lub osoby prawnej niebędącej podatnikiem, działających w takim charakterze w państwie członkowskim innym niż państwo rozpoczęcia wysyłki lub transportu towarów”.

 Prawo czeskie

7        Zgodnie z brzmieniem § 2 ust. 1 lit. a) zákon č. 235/2004 Sb., o dani z přidané hodnoty (ustawy nr 235/2004 o podatku od wartości dodanej), w wersji obowiązującej w czasie okoliczności faktycznych sporu w postępowaniu głównym:

„Opodatkowaniu podlega odpłatna dostawa towarów dokonana przez podatnika w ramach wykonywania działalności gospodarczej, której miejsce wykonania znajduje się na terytorium kraju”.

8        Paragraf 13 ust. 1 tej ustawy przewiduje:

„Do celów niniejszej ustawy dostawa towarów oznacza przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel”.

9        Paragraf 72 tej ustawy w ust. 1 lit. a) przewiduje:

„Podatnik jest uprawniony do odliczenia VAT naliczonego od nabytych świadczeń, które wykorzystuje w ramach swojej działalności gospodarczej celem wykonania podlegającej opodatkowaniu dostawy towarów albo świadczenia usługi z miejscem transakcji na terytorium kraju”.

 Postępowanie główne i pytania prejudycjalne

10      Herst jest spółką utworzoną w Czechach, która prowadzi działalność w sektorze transportu drogowego. Jest ona również właścicielem pewnej liczby stacji dystrybucji paliw w kilku państwach członkowskich.

11      W wyniku kontroli czeski organ podatkowy stwierdził, że w okresach listopad 2010 r. – maj 2013 r. oraz lipiec – sierpień 2013 r. Herst własnymi środkami i na własny koszt zapewniała transport paliw z różnych państw członkowskich, mianowicie Austrii, Niemiec, Słowacji i Słowenii, do Czech.

12      W ramach tych transportów Herst nie występowała wyłącznie jako przewoźnik, ale również jako odbiorca końcowy tych paliw, na końcu łańcucha kolejnych transakcji nabycia i dalszej sprzedaży.

13      Z informacji udzielonych przez sąd odsyłający wynika, że paliwa te zostały pierwotnie nabyte przez podmiot gospodarczy mający siedzibę i zarejestrowany do celów VAT w Czechach, oraz że Herst zapewniała ich transport z państw członkowskich wymienionych w pkt 11 niniejszego wyroku do tego pierwszego państwa członkowskiego. Herst dokonała w ten sposób pojedynczych transportów paliw, zrealizowanych w procedurze zawieszenia poboru akcyzy, podczas których produkty te były kolejno odsprzedawane innym podmiotom gospodarczym z siedzibą w Czechach. Herst nie otrzymywała wynagrodzenia za transport tych paliw, lecz uzyskiwała marżę handlową w postaci różnicy między ceną nabycia a ceną sprzedaży tych paliw.

14      Ponadto, na podstawie umowy sprzedaży między Herst a tym podmiotem gospodarczym od chwili rozpoczęcia transportu ustalono, że Herst stanie się prawnym właścicielem paliw dopiero po ich dopuszczeniu do swobodnego obrotu w Czechach.

15      Herst podniosła przed czeskim organem podatkowym, że dokonane przez nią nabycia paliw w Czechach stanowiły nabycia wewnętrzne. Natomiast ten organ podatkowy uznał, że chodzi o nabycia wewnątrzwspólnotowe.

16      Zdaniem tego organu w wypadku transakcji łańcuchowych powiązanych z jednym transportem wewnątrzwspólnotowym można go przypisać tylko do jednej z tych transakcji.

17      Ten sam organ uznał, że miejsce dokonanych przez Herst nabyć znajdowało się nie w Czechach, lecz w państwach członkowskich, w których znajdowały się paliwa w chwili ich załadunku przez tę spółkę do ich przewozu, na własny koszt i własnymi środkami, do Czech, do celów własnej działalności gospodarczej.

18      Kilkoma decyzjami określającymi wysokość zobowiązania podatkowego czeski organ podatkowy odmówił zatem Herst prawa do odliczenia VAT od tych nabyć i nałożył na nią grzywnę.

19      Herst wniosła odwołania od tych decyzji do dyrekcji ds. finansów, twierdząc, że miejscem nabycia paliw były Czechy, ponieważ przewozy zostały dokonane w ramach procedury zawieszenia poboru akcyzy, a towary te zostały wprowadzone do swobodnego obrotu dopiero w wyniku tych przewozów.

20      Dyrekcja ds. finansów pierwszą decyzją uchyliła decyzje określające wysokość zobowiązania podatkowego za okres lipiec – sierpień 2013 r. na tej podstawie, że Herst przedstawiła faktury wykazujące, że inne podmioty gospodarcze, którym z kolei odsprzedawano paliwo, działały w charakterze organizatorów przewozu. Drugą decyzją dyrekcja ds. finansów utrzymała w mocy decyzje określające wysokość zobowiązania podatkowego za okres luty 2011 r. – luty 2013 r. Trzecią decyzją organ ten zmienił decyzje określające wysokość zobowiązania podatkowego za okres listopad 2010 r. – styczeń 2011 r. oraz za okres marzec – maj 2013 r. Spółce Herst doręczono decyzję określającą wysokość zobowiązania podatkowego na kwotę 145 381 137 koron czeskich (CZK) (około 5 664 520 EUR) i nakładającą grzywnę w wysokości 30 476 215 CZK (około 1 187 450 EUR).

21      Herst wniosła skargę na drugą i trzecią decyzję dyrekcji ds. finansów do sądu odsyłającego, Krajský soud v Praze (sądu okręgowego w Pradze, Czechy).

22      Przed tym sądem Herst podnosi, że transport paliw spornych w postępowaniu głównym składał się z dwóch odrębnych przewozów. Pierwszy stanowił przewóz międzynarodowy między danymi państwami członkowskimi a Czechami, podczas którego Herst działała wyłącznie jako przewoźnik. Drugi stanowił przewóz wewnętrzny po dopuszczeniu do swobodnego obrotu paliw w Czechach, podczas którego nabyła ona prawo do swobodnego rozporządzania tymi towarami.

23      Sąd odsyłający jest zdania, że w rozstrzyganej przez niego sprawie konieczne jest dokonanie globalnej oceny wszystkich okoliczności sprawy w celu określenia, która ze spornych dostaw spełnia wszystkie przesłanki związane z dostawą wewnątrzwspólnotową. Aby transakcję można było zakwalifikować jako „dostawę towarów” w rozumieniu art. 14 ust. 1 dyrektywy VAT, transakcja ta powinna skutkować uprawnieniem osoby do rozporządzania towarami będącymi przedmiotem tej dostawy, jak gdyby była ona ich właścicielem.

24      W odniesieniu do sytuacji będącej przedmiotem postępowania głównego sąd odsyłający stwierdza, że udział innych podmiotów gospodarczych w tak złożonym łańcuchu transakcji zakupu i dalszej sprzedaży oprócz względów ekonomicznych jest motywowany faktem, że Herst nie była uprawniona do prowadzenia składu podatkowego ani do odbioru wyrobów w ramach procedury zawieszenia poboru akcyzy. Z tego względu Herst musiała skorzystać z usług pośrednika prowadzącego taki skład, aby nabył on paliwa sporne w postępowaniu głównym, w celu zapłaty podatku akcyzowego i zapewnienia wprowadzenia tych paliw do swobodnego obrotu na terytorium Czech. Z kolei dyrekcja ds. finansów argumentowała, że udział wielu podmiotów gospodarczych w tym łańcuchu wskazuje na oszustwo w zakresie VAT.

25      Sąd ten jest zdania, że nawet gdyby Herst sprawowała kontrolę nad paliwami spornymi w postępowaniu głównym przez cały czas ich przewozu, to nie miałaby prawa do rozporządzania nimi jak właściciel w rozumieniu orzecznictwa Trybunału przed momentem, w którym – po ich przemieszczeniu – paliwa te zostały wprowadzone do swobodnego obrotu w Czechach. Do tego momentu Herst nie mogła dostarczyć rzeczonych paliw osobie innej niż osoba wskazana jako odbiorca w dokumentach towarzyszących.

26      W świetle tych rozważań sąd odsyłający, przyznając wprawdzie znaczne podobieństwa faktyczne między niniejszą sprawą a sprawą, która zakończyła się wyrokiem z dnia 19 grudnia 2018 r., AREX CZ (C_414/17, EU:C:2018:1027), zastanawia się jednak, w którym momencie w zawisłej przed nim sprawie Herst uzyskała prawo do rozporządzania spornymi w postępowaniu głównym paliwami „jak właściciel” w rozumieniu orzecznictwa Trybunału.

27      W szczególności, zdaniem sądu odsyłającego, w postępowaniu głównym tylko podmioty gospodarcze, którym następnie sprzedawano paliwa podczas ich przewozu, uzyskały takie prawo. Natomiast Herst, chociaż fizycznie posiadała te paliwa podczas przewozu, pod względem prawnym nie była upoważniona do rozporządzania nimi. W tym względzie spółka ta musiałaby w szczególności zastosować się do zaleceń podmiotów gospodarczych pośredniczących w łańcuchu transakcji zakupu i dalszej sprzedaży.

28      Sąd odsyłający zasadniczo uważa, że istnieją wątpliwości co do pytania, czy okoliczność, że towary są przewożone w ramach procedury zawieszenia poboru akcyzy, zgodnie z dyrektywą Rady 2008/118/WE z dnia 16 grudnia 2008 r. w sprawie ogólnych zasad dotyczących podatku akcyzowego, uchylającą dyrektywę 92/12/EWG (Dz.U. 2009, L 9, s. 12), ma wpływ na warunki regulujące przeniesienie prawa do rozporządzania nimi jak właściciel, przewidziane przez dyrektywę VAT. W tym zakresie sąd odsyłający wyjaśnia, że ponieważ istnieją wątpliwości co do wykładni krajowego przepisu prawa podatkowego w ramach sporu między organem a podmiotem prywatnym, orzecznictwo Ústavní soud České republiky (trybunału konstytucyjnego Republiki Czeskiej) wypracowało zasadę konstytucyjną prawa krajowego, na podstawie której wątpliwość tę należy rozstrzygać na rzecz podmiotu prywatnego (zasada zwana „in dubio mitius”). W niniejszej sprawie sąd odsyłający stoi na stanowisku, że przepisów, które mają decydujące znaczenie dla rozstrzygnięcia zawisłego przed nim sporu, nie można uznać za jasne w chwili zaistnienia okoliczności faktycznych postępowania głównego ani z punktu widzenia prawa krajowego, ani z punktu widzenia prawa Unii, w związku z czym zastanawia się, czy gdyby wykładnia, której dokona Trybunał w oczekiwanym wyroku, była niekorzystna dla podatnika, musiałby się do niej dostosować, niezależnie od tej konstytucyjnej zasady prawa krajowego. Sąd ten zastanawia się jeszcze, czy w świetle tej zasady skutki tego wyroku Trybunału nie powinny być ograniczone do sytuacji prawnych następujących po jego wydaniu.

29      W tych okolicznościach Krajský soud v Praze (sąd okręgowy w Pradze) postanowił zawiesić postępowanie i zwrócić się do Trybunału z następującymi pytaniami prejudycjalnymi:

„1)      Czy za podatnika w rozumieniu art. 138 ust. 2 lit. b) [dyrektywy VAT] należy uznać każdego podatnika? Jeśli tak nie jest, w odniesieniu do których podatników przepis ten ma zastosowanie?

2)      Jeżeli Trybunał stwierdzi, że art. 138 ust. 2 lit. b) dyrektywy VAT znajduje zastosowanie w sytuacji takiej jak w postępowaniu głównym (w której nabywcą wyrobów jest podatnik zarejestrowany do celów VAT), czy przepis ten należy interpretować w taki sposób, że w sytuacji gdy wysłanie lub transport tych wyrobów następuje zgodnie z odpowiednimi przepisami dyrektywy [2008/118], należy uznać za dostawę uprawniającą do zwolnienia zgodnie z tym przepisem dostawę mającą związek z procedurą w rozumieniu dyrektywy [2008/118], nawet jeżeli poza tym nie są spełnione przesłanki zwolnienia przewidziane w art. 138 ust. 1 dyrektywy VAT ze względu na uznanie innej transakcji za transport towarów?

3)      Jeżeli Trybunał stwierdzi, że art. 138 ust. 2 lit. b) dyrektywy VAT nie znajduje zastosowania w sytuacji takiej jak w postępowaniu głównym, czy fakt, że towary są przewożone w procedurze zawieszenia poboru akcyzy, jest rozstrzygający dla ustalenia, którą z szeregu następujących po sobie dostaw należy uznać za transport do celów prawa do zwolnienia z VAT zgodnie z art. 138 ust. 1 dyrektywy VAT?

4)      Czy podatnik nabywa »prawo do rozporządzania towarem jak właściciel« w rozumieniu dyrektywy VAT w sytuacji, gdy nabywa towar od innego podatnika bezpośrednio dla konkretnego odbiorcy w celu realizacji jego uprzedniego zamówienia (określającego rodzaj towaru, ilość, miejsce pochodzenia i czas dostawy), jeżeli sam fizycznie nie obraca towarem, ponieważ w związku z zawarciem umowy sprzedaży odbiorca towarów zgadza się na to, że sam zorganizuje transport towaru z miejsca jego pochodzenia, a podatnik jedynie pośredniczy w dostępie do zamówionego towaru za pośrednictwem swoich dostawców i przekazuje informacje niezbędne do odebrania towaru (w jego imieniu lub w imieniu jego poddostawców w łańcuchu dostaw), przy czym jego zyskiem z transakcji jest różnica między ceną zakupu i sprzedaży tego towaru, a w łańcuchu dostaw nie jest fakturowana cena transportu towaru?

5)      Czy dyrektywa [2008/118] w swoich przepisach (np. w art. 4 pkt 1, art. 17 lub art. 19) stanowi bezpośrednio lub pośrednio poprzez ograniczenia w faktycznym obrocie danym towarem wystarczające warunki do przeniesienia »prawa do rozporządzania towarem (podlegającym podatkowi akcyzowemu) jak właściciel« w rozumieniu dyrektywy VAT, tak że za dostawę towaru na potrzeby VAT uznać należy również przyjęcie dostawy towaru w procedurze zawieszenia poboru podatku akcyzowego przez uprawnionego właściciela składu podatkowego lub zarejestrowanego odbiorcę?

6)      Czy w związku z tym na potrzeby określenia dostawy, do której przyporządkowany jest transport w łańcuchu dostaw towaru w procedurze zawieszenia poboru podatku akcyzowego z pojedynczym transportem, również transport w rozumieniu [dyrektywy VAT] uważać należy za rozpoczęty i zakończony w zgodzie z przepisami art. 20 dyrektywy [2008/118]?

7)      Czy zasada neutralności VAT albo jakakolwiek inna zasada prawa Unii stoi na przeszkodzie zastosowaniu konstytucyjnej zasady prawa krajowego in dubio mitius, która w sytuacji niejednoznaczności normy prawnej, kiedy norma obiektywnie pozwala na przyjęcie różnych wyników wykładni, nakazuje organom władzy publicznej przyjąć wynik wykładni na korzyść adresata normy prawnej (tu podatnika VAT)? Czy zastosowanie tej zasady byłoby w zgodzie z prawem Unii przynajmniej wtedy, gdyby zostało ograniczone do sytuacji, w których istotne okoliczności faktyczne sprawy miały miejsce przed przedstawieniem wiążącej wykładni spornego zagadnienia prawnego przez Trybunał […], który za właściwy uznał inny, mniej korzystny dla podatnika, wynik wykładni?

W przypadku dopuszczalności zastosowania zasady in dubio mitius:

8)      czy z perspektywy ograniczeń wynikających z prawa Unii w czasie, w którym doszło do opodatkowanej transakcji w niniejszej sprawie (listopad 2010 r. – maj 2013 r.), uważać można było za prawnie niejasne i pozwalające na przyjęcie dwóch wyników wykładni zagadnienie, czy prawne pojęcie dostawy, ewentualnie transportu towaru, ma (albo nie ma) na potrzeby dyrektywy [2008/118] taki sam zakres, jak na potrzeby dyrektywy VAT?”.

 W przedmiocie postępowania przed Trybunałem

30      Pismem z dnia 21 grudnia 2018 r. Trybunał przekazał sądowi odsyłającemu wyrok z dnia 19 grudnia 2018 r., AREX CZ (C_414/17, EU:C:2018:1027), zwracając się do niego z pytaniem, czy w świetle tego wyroku sąd ten pragnie podtrzymać swój wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym, a jeśli tak, to czy zamierza on podtrzymać wszystkie zadane pytania.

31      W odpowiedzi z dnia 11 stycznia 2019 r. sąd odsyłający oświadczył, że podtrzymuje swój wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym, ale nie zwraca się już o udzielenie odpowiedzi na pytania od pierwszego do trzeciego, piąte i szóste.

32      W związku z tym należy udzielić odpowiedzi jedynie na pytania czwarte, siódme i ósme.

 W przedmiocie pytań prejudycjalnych

 W przedmiocie pytania czwartego

33      Poprzez pytanie czwarte sąd odsyłający dąży w istocie do ustalenia, czy art. 20 dyrektywy VAT należy interpretować w ten sposób, że podatnik, który dokonuje wewnątrzwspólnotowego transportu towarów w procedurze zawieszenia poboru akcyzy, z zamiarem nabycia tych towarów do celów swojej działalności gospodarczej po dopuszczeniu ich do swobodnego obrotu w państwie członkowskim przeznaczenia, uzyskuje prawo do rozporządzania tymi towarami jak właściciel w rozumieniu tego przepisu, podczas gdy w trakcie ich transportu te same towary były kolejno odsprzedawane innym podmiotom gospodarczym.

34      Na wstępie należy przypomnieć, że wewnątrzwspólnotowe nabycie towaru w rozumieniu art. 20 dyrektywy VAT następuje wtedy, gdy prawo do rozporządzania towarem jak właściciel zostało przeniesione na nabywcę i gdy dostawca ustali, że towar ten został wysłany lub przetransportowany do innego państwa członkowskiego i że w wyniku wysyłki lub transportu fizycznie opuścił terytorium państwa członkowskiego wyjścia (zob. podobnie wyroki: z dnia 27 września 2007 r., Teleos i in., C_409/04, EU:C:2007:548, pkt 27, 42; z dnia 19 grudnia 2018 r., AREX CZ, C_414/17, EU:C:2018:1027, pkt 61).

35      Sąd odsyłający zwraca się do Trybunału z pytaniem w celu ustalenia w niniejszej sprawie, czy pierwsza z tych przesłanek jest spełniona, a mianowicie czy prawo do rozporządzania rzeczą jak właściciel zostało przeniesione na podatnika takiego jak Herst, który nie będąc właścicielem tego towaru na tym etapie, przewozi towary w procedurze zawieszenia poboru akcyzy z pierwszego państwa członkowskiego do drugiego z zamiarem nabycia tych towarów po dopuszczeniu ich do swobodnego obrotu w tym ostatnim państwie członkowskim.

36      W pierwszej kolejności należy przypomnieć, że przeniesienie prawa do rozporządzania rzeczą jak właściciel nie ogranicza się zgodnie z orzecznictwem Trybunału do przeniesienia własności w formie przewidzianej przez właściwe prawo krajowe, lecz obejmuje każdą czynność przeniesienia rzeczy przez stronę, która upoważnia drugą stronę do faktycznego rozporządzania nią, tak jakby była ona właścicielem tej rzeczy (zob. podobnie wyroki: z dnia 3 czerwca 2010 r., De Fruytier, C_237/09, EU:C:2010:316, pkt 24 i przytoczone tam orzecznictwo; a także z dnia 19 grudnia 2018 r., AREX CZ, C_414/17, EU:C:2018:1027, pkt 75).

37      Jak bowiem zauważyła w istocie rzecznik generalna w pkt 36 opinii, przeniesienie prawa własności na warunkach przewidzianych w prawie krajowym niekoniecznie pokrywa się z przeniesieniem prawa do rozporządzania rzeczą jak właściciel.

38      W drugiej kolejności należy przypomnieć, że przeniesienie prawa do rozporządzenia rzeczą jak właściciel nie wymaga, aby strona, na rzecz której ta rzecz zostaje przeniesiona, musiała ją posiadać fizycznie, ani że owa rzecz musiałaby fizycznie zostać przetransportowana do tej osoby lub że musiałaby ona ją fizycznie otrzymać (postanowienie z dnia 15 lipca 2015 r., Itales, C_123/14, niepublikowane, EU:C:2015:511, pkt 36; wyrok z dnia 19 grudnia 2018 r., AREX CZ, C_414/17, EU:C:2018:1027, pkt 75).

39      W tym względzie nie można uznać operacji przewozu paliw, czyli przemieszczenia tych produktów z jednego państwa członkowskiego do drugiego państwa członkowskiego, za decydującą dla ustalenia, czy prawo do rozporządzania towarem jak właściciel zostało przeniesione, poza wszelkimi innymi okolicznościami mogącymi uzasadniać założenie, że takie przemieszczenie miało miejsce w dniu tego transportu (zob. podobnie wyrok z dnia 19 grudnia 2018 r., AREX CZ, C_414/17, EU:C:2018:1027, pkt 78).

40      Ponadto istnienie przeniesienia prawa do rozporządzania rzeczą jak właściciel oznacza, że strona, na rzecz której uprawnienie to zostało przeniesione, ma możliwość podejmowania decyzji mogących wpłynąć na sytuację prawną danego dobra, w tym w szczególności na decyzję o jego sprzedaży.

41      Jest tak w sytuacji takiej jak rozpatrywana w postępowaniu głównym, w której zarówno przed ich przewozem, jak i podczas niego paliwa zostały zakupione i odsprzedane przez różne podmioty gospodarcze działające jak właściciele.

42      W tym względzie należy uściślić, że w świetle okoliczności sprawy w postępowaniu głównym, takich jak przedstawio...

Pozostałe 70% treści dostępne jest tylko dla Prenumeratorów

Co zyskasz, kupując prenumeratę?
  • 6 papierowych oraz cyfrowych wydań magazynu
  • Dostęp online do aktualnych i archiwalnych wydań czasopisma oraz dostęp do dodatkowych materiałów
  • Nielimitowane konsultacje
  • ...i wiele więcej!

Jeśli jesteś Prenumeratorem, zaloguj się, aby przeczytać artykuł w całości.