Spór toczył się pomiędzy Sp. z o.o., z siedzibą w Polsce a Dyrektorem Izby Skarbowej w Gdańsku. Organ podatkowy zakwestionował faktury wystawione przez polskiego podatnika za świadczone przez niego usługi na rzecz cypryjskiego kontrahenta.
Spółka cypryjska zawarła umowę o współpracę ze spółką polską, na podstawie której pierwsza spółka zobowiązała się świadczyć drugiej spółce usługę udostępniania aukcyjnej strony internetowej, obejmującą także świadczenie usług towarzyszących związanych, po pierwsze, z dzierżawą serwerów niezbędnych do działania strony, a po drugie, z wystawianiem produktów na aukcjach. Spółka polska zobowiązała się głównie do sprzedaży towarów za pośrednictwem tej strony.
W kwietniu 2010 roku spółka cypryjska nabyła 100% kapitału zakładowego spółki polskiej. Za poprzedzający to nabycie okres spółka polska wystawiła cztery faktury za usługi świadczone na rzecz spółki cypryjskiej (usługi reklamy, obsługi, dostarczania informacji i przetwarzania danych). Uznając, że te usługi były świadczone w siedzibie spółki cypryjskiej i w konsekwencji powinny być objęte VAT na Cyprze, spółka polska wskazała, że podatek ten powinien zapłacić odbiorca owych usług, i nie wykazała VAT na fakturach.
Dyrektor Izby Skarbowej uznał jednak, że chodziło o usługi świadczone na rzecz stałego miejsca prowadzenia działalności spółki cypryjskiej na terytorium polskim, a w konsekwencji należało je opodatkować w Polsce według stawki podstawowej 22%.
Spór trafił do Naczelnego Sądu Administracyjnego, który z uwagi na wątpliwości zwrócił się z pytaniem prejudycjalnym do Trybunału Sprawiedliwości UE.
TS UE orzekł, że: „pierwszy podatnik mający siedzibę działalności gospodarczej w jednym państwie członkowskim, który korzysta z usług świadczonych przez drugiego podatnika mającego siedzibę w innym państwie członkowskim, powinien być uważany za posiadającego w tym innym państwie członkowskim stałe miejsce prowadzenia działalności w rozumieniu art. 44 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (…) w celu określenia miejsca opodatkowania tych usług, jeżeli to stałe miejsce charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór usług i wykorzystywanie ich do celów jego działalności gospodarczej (...)”.
TSUE w swoim orzeczeniu podkreślił że sprawdzenie, czy zaplecze znajduje się w Polsce, było zadaniem polskich organów i winno być sprawdzone w ramach postępowania głównego. Tak więc należałoby ustalić czy cypryjska spółka dysponuje w Polsce niezbędnym zapleczem personalnym i technicznym jak wyposażenie informatyczne, oprogramowanie i serwery umożliwiającym jej odbiór usług świadczonych przez spółkę polską i wykorzystywanie ich do zarządzania i prowadzenia internetowej strony aukcyjnej. Wnioskować można zatem, że gdyby spółka cypryjska faktycznie korzystała w Polsce z zasobów swojego polskiego kontrahenta, to mielibyśmy do czynienia ze stałym miejscem prowadzenia działalności i TSUE przychyliłby się do stanowiska polskiego organu podatkowego.
Orzeczenie Trybunału Sprawiedliwości UE ma znaczenie dla polskich przedsiębiorców współpracujących z zagranicznymi kontrahentami przy świadczeniu usług internetowych. Może się bowiem okazać, że nie wykonują usług na rzecz podmiotu z innego kraju unii europejskiej, lecz jego stałej placówki w Polsce.
Halina Lisowska
