Interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 9 września 2011 roku dotycząca najmu mieszkania na cele biurowe

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca nie prowadzi działalności gospodarczej, lecz jest czynnym płatnikiem VAT w związku z wynajmem na cele działalności gospodarczej pokoju w mieszkaniu, którego jest współwłaścicielem. Jego żona zarejestrowała się jako podatnik VAT, lecz jeszcze nie otrzymuje przychodów z najmu lub działalności gospodarczej, ponieważ nie jest współwłaścicielem mieszkania, w którym aktualnie mieszkają.

Małżonkowie podjęli decyzję zakupu od dewelopera nowego lokalu mieszkalnego i wynajęcie go na cele biurowe. Starają się o kredyt bankowy, aby dokonać zakupu przedmiotowego lokalu. Faktury zaliczkowe, a później ostateczną i akt notarialny zakupu mieszkania będą wystawione łącznie na Wnioskodawcę i jego żonę jako współwłaścicieli bez wyszczególniania udziałów każdego z nich.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy ze względu na wspólność majątkową Wnioskodawca będzie mógł odliczać cały VAT naliczony przez dewelopera na fakturze wspólnej, wystawionej na niego i małżonkę będącą zarejestrowanym podatnikiem VAT, lecz jeszcze nie otrzymującej przychodów z najmu... Czy w konsekwencji ma prawo wystawiać w późniejszym okresie jedną fakturę sprzedaży z jego i małżonki imionami dla firmy wynajmującej lokal oraz składać jedną deklarację VAT... (Żona byłaby biernym uczestnikiem tych operacji gospodarczych).

Zdaniem Wnioskodawcy:

W świetle art. 86 ust. 1 ustawy o podatku VAT nie zachodzi konieczność proporcjonalnego podziału kosztów i przychodów dotyczących przedmiotowego lokalu, ponieważ będzie wynajęty firmie w całości. Ze względu na małżeńską wspólność majątkową i prawo wspólnego rozliczania się ze zobowiązań podatkowych, rozliczenia podatkowe dotyczą jednego podmiotu w dwóch osobach.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej „ustawą”, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W oparciu o art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Tak więc najem jest umową dwustronnie obowiązującą i wzajemną; odpowiednikiem świadczenia wynajmującego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie najemcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu.

Biorąc pod uwagę powyższe przepisy należy stwierdzić, że najem jako usługa wymieniona w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, wypełnia określoną w art. 15 ust. 2 ustawy definicję działalności gospodarczej, jeżeli wykonywany jest w sposób ciągły dla celów zarobkowych (zawierane umowy najmu mają zazwyczaj długotrwały charakter, a uzyskiwane korzyści z tego tytułu są w zasadzie stałe), bez względu na to, czy najem będzie prowadzony w ramach działalności gospodarczej, czy jako odrębne źródło przychodu w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z zapisem art. 86 ust. 1 ustawy, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Stosownie do art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi, suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika:

1. z tytułu nabycia towarów i usług,

2. potwierdzających dokonanie przedpłaty (zaliczki, zadatku, raty), jeżeli wiązały się one z powstaniem obowiązku podatkowego,

3. od komitenta z tytułu dostawy towarów będącej przedmiotem umowy komisu

- z uwzględnieniem rabatów określonych w art. 29 ust. 4.

Faktura będąca podstawą odliczenia winna zawierać elementy wymienione w § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 marca 2011 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 68, poz. 360).

I tak, zgodnie z § 5 ust. 1 ww. rozporządzenia, faktura stwierdzająca dokonanie sprzedaży powinna zawierać co najmniej:

1. imiona i nazwiska lub nazwy bądź nazwy skrócone sprzedawcy i nabywcy oraz ich adresy;

2. numery identyfikacji podatkowej sprzedawcy i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 10 i 11;

3. numer kolejny faktury oznaczonej jako „FAKTURA VAT”;

4. dzień, miesiąc i rok wystawienia faktury, a w przypadku, gdy data ta różni się od daty sprzedaży, również datę sprzedaży; w przypadku sprzedaży o charakterze ciągłym podatnik może podać na fakturze miesiąc i rok dokonania sprzedaży, pod warunkiem podania daty wystawienia faktury;

5. nazwę (rodzaj) towaru lub usługi;

6. miarę i ilość sprzedanych towarów lu...