Transakcje związane z nieruchomościami i pomocniczy charakter czynności a zwolnienie z VAT

ODPOWIEDŹ

Zarówno w ustawie o podatku od towarów i usług jak i w wydanych do niej przepisach wykonawczych brak jest definicji pojęcia - transakcje związane z nieruchomościami.

Zgodnie z definicją zawartą w Słowniku Języka Polskiego (sjp.pwn.pl) transakcja jest to:

1. «operacja handlowa dotycząca kupna lub sprzedaży towarów lub usług»;

2. «umowa handlowa na kupno lub sprzedaż towarów lub usług; też: zawarcie takiej umowy».

Kierując się powyższą definicją należy uznać, iż pod pojęciem transakcji związanych z nieruchomościami należy rozumieć wszelkie transakcje mające z nimi bezpośredni związek.

Będzie to między innymi sprzedaż, darowizna, zamiana, wynajem, pośrednictwo w sprzedaży nieruchomości czy zarządzanie nieruchomościami.

Pojęcie „czynności o charakterze transakcji pomocniczych” wprowadzono w art.90 ust.6 i art. 113 ust.2, pkt 2 znowelizowanej ustawy o VAT.

W art.90 ust. 6 ustawy przed nowelizacją funkcjonowało pojęcie „transakcje dokonywane sporadycznie”, które w znowelizowanej ustawie zmieniono na „transakcje o charakterze pomocniczym”. Z uzasadnienia do nowelizacji ustawy o podatku od towarów i usług wynika, iż zmiana ta nastąpiła z konieczności dostosowania przepisu krajowego do regulacji unijnych. W Dyrektywie Rady 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej mowa jest o transakcjach pomocniczych, a nie transakcjach dokonywanych sporadycznie.

Wykładnia zwrotu ”transakcje sporadyczne” była niejednokrotnie przedmiotem sporu pomiędzy podatnikami a organami skarbowymi i w sprawie tej nie została ukształtowana jednolita linia orzecznicza. Wydając orzeczenia sądy często powoływały się na rozstrzygnięcia ETS w podobnych sprawach, a wyrażenia transakcje sporadyczne, transakcje pomocnicze, uznawały za synonimy.

Na przykład w wyroku WSA w Warszawie z dnia 23.05.2012 r., sygn. akt III SA/Wa 2465/11 sąd posłużył się wykładnią zawartą w wyroku NSA z 22 czerwca 2011 r., (I FSK 912/10) „z powyżej cytowanych orzeczeń wynika, iż każdorazowo Trybunał orzekał na tle konkretnego stanu faktycznego, indywidualnego dla danej sprawy. W gruncie rzeczy ETS orzekając każdorazowo w innej sprawie, odnosił się do indywidualnych przypadków, formułując zasady, które trudno oceniać jednoznacznie (rzadkość, nieregularność, brak nadmiernego zaangażowania środków, etc.), nie są to bowiem zanadto precyzyjne kr...