Szukanie zaawansowane

Szukanie wraz z odmianą wyrazów
Wstaw * (gwiazdka) po wpisaniu początku wyrazu
np. podatk*, aby znaleźć podatkami, podatkach itd.

Dokładne dopasowanie
Wpisz wyrażenie w cudzysłowie.
Na przykład: "podatek dochodowy".

Wykluczenie wyrażenia
Wstaw - (minus) przed słowem, które chcesz wykluczyć. Na przykład: "sprzedaż -towar"

Brak wyników

Najnowsze rozstrzygnięcia polskich sądów i wyroki Trybunału UE

Artykuły | 3 sierpnia 2022 | NR 128
0 694

Prezentujemy Państwu najnowsze rozstrzygnięcia polskich Sądów i wyroki Trybunału UE. Powołane rozstrzygnięcia dotyczą sporów w interpretacji przepisów dotyczących podatku od towarów i usług oraz istotnych dla Podatników kwestii m.in. zawieszenia biegu terminu przedawnienia, odszkodowania, umorzenia podatku, konsekwencji braku uiszczenia wpisu sądowego od skargi, braku prawa do odliczenia przez Gminę podatku naliczonego w pełnej wysokości.

1. Wyrok NSA z 25 maja 2022 roku, syg. akt I FSK 269/22

NSA uznał, że na tle rozpoznawanego przypadku mogły powstać wątpliwości co do celów wszczęcia postępowania karnego skarbowego. Okoliczności sprawy mogły uzasadniać przypuszczenie, że instytucję procedury karnej skarbowej wykorzystano jedynie dla osiągnięcia skutku w postaci zawieszenia biegu terminu przedawnienia zobowiązań podatkowych skarżącego. Decyzja organu odwoławczego nie zawierająca w tym zakresie stanowiska została więc zasadnie uchylona.

Sprawa dotyczy następującej kwestii:
Naczelnik US określił Stronie zobowiązanie podatkowe w podatku od towarów i usług za lipiec, sierpień, październik i listopad 2013 roku oraz nadwyżkę podatku naliczonego nad należnym do przeniesienia na następny okres rozliczeniowy za miesiące od stycznia do czerwca, wrzesień i grudzień 2013 roku.
Od tej decyzji Strona, reprezentowana przez pełnomocnika, złożyła odwołanie, w którym wskazała, że zaskarżana decyzja została wydana z naruszeniem m.in. art. 120, art. 121 § 1, art. 122, art. 124, art. 125, art. 191 i art. 210 § 4 ustawy Ordynacja podatkowa.
DIAS utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję organu pierwszej instancji.
Organ odwoławczy w pierwszej kolejności stwierdził, że w sprawie doszło do zawieszenia biegu terminu przedawnienia zobowiązań podatkowych. Zdarzeniem procesowym, które wywarło ten skutek, było wszczęcie postępowania karnego skarbowego w sprawie czynów zabronionych dotyczących rozliczenia VAT. 
Wyrokiem z 15 października 2021 roku, sygn. akt III SA/Wa 303/21, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej.
Przedmiotem sporu w sprawie jest po pierwsze, skuteczność zawieszenia biegu terminu przedawnienia zobowiązań podatkowych w podatku od towarów i usług za miesiące objęte zaskarżoną decyzją, po drugie, uprawnienie Skarżącego do odliczenia podatku naliczonego z tytułu nabycia usług BHP.
Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego, w zaskarżonym wyroku dokonano wszechstronnej analizy okoliczności faktycznych sprawy zgodnie z wytycznymi wynikającymi z powołanej uchwały i zasadnie przyjęto, że na tle rozpoznawanego przypadku mogły powstać wątpliwości co do celów wszczęcia postępowania karnego skarbowego. W zaskarżonym wyroku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie sprecyzował okoliczności, które mogły łącznie rodzić obawę o instrumentalne wykorzystanie instytucji postępowania karnego skarbowego. W tym zakresie wskazano na:

  1. bliskość upływu terminu przedawnienia (postępowanie karne skarbowe wszczęto w dniu 10 grudnia 2018 roku, a zawiadomienie o przerwaniu biegu terminu przedawnienia doręczono stronie w dniu 20 grudnia 2018 roku, podczas gdy zobowiązania podatkowe za miesiące od stycznia do listopada 2013 r. przedawniały się z dniem 31 grudnia 2018 r.),
  2. korelacje czasowe między poszczególnymi czynnościami organu podatkowego a momentem wszczęcia postępowania karnego skarbowego (postępowanie karne skarbowe zostało wszczęte, gdy sprawa podatkowa była daleka od rozstrzygnięcia; owo wszczęcie nastąpiło bowiem po przeprowadzeniu czynności sprawdzających, ale zaledwie kilka dni po wszczęciu postępowania podatkowego, co mogło uzasadniać podejrzenie, że organ podatkowy chciał zabezpieczyć czas na przeprowadzenie postępowania podatkowego w całości, tym bardziej, że decyzję organu podatkowego pierwszej instancji wydano w dniu 7 października 2019 roku, a decyzję organu odwoławczego dopiero w dniu 23 listopada 2020 r.),
  3. brak aktywności organu zmierzającej do realizacji celów postępowania karnego skarbowego od grudnia 2018 roku.

W ocenie Sądu odwoławczego podzielić należało zapatrywanie, że powołane okoliczności mogły uzasadniać przypuszczenie, że instytucję procedury karnej skarbowej wykorzystano jedynie dla osiągnięcia skutku w postaci zawieszenia biegu terminu przedawnienia zobowiązań podatkowych skarżącego. 
    
2. Wyrok WSA w Białymstoku z 20 maja 2022 roku, syg. akt I SA/Bk 71/22

WSA uznał, że:

  1. W granicach przestrzegania prawa nie można pozwolić na tworzenie na gruncie prawa podatkowego sztucznie wykreowanych mechanizmów, dzięki którym omija się regulacje obowiązujące w innych dziedzinach prawa. Konsekwencją ich ustalenia będzie pozbawienie uprawnienia do uzyskania takiej bezprawnej korzyści w postaci prawa do odliczenia VAT.
  2. W świetle art. 112b ust. 1 ustawy o VAT nie jest możliwe ustalenie dodatkowego zobowiązania podatkowego w podatku od towarów i usług w sytuacji odmowy przyznania danemu podmiotowi statusu podatnika VAT w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT.

Sprawa dotyczy następującej kwestii:
NUS uznał, że Spółka nie prowadziła samodzielnej działalności gospodarczej (art. 15 ust. 1 ustawy o VAT) w zakresie nabyć i dostaw nowych samochodów osobowych. Dowody zebrane w sprawie wskazują na to, że w badanym okresie zorganizowano pomiędzy kilkoma podmiotami łańcuch „transakcji”, gdzie nowe samochody były fakturowane z jednej firmy do drugiej. Spółka w większości przypadków jako ostatni krajowy nabywca deklarowała wewnątrzwspólnotową dostawę towarów korzystając z preferencyjnej stawki VAT – 0%. Z kolei jako krajowy nabywca Spółka wykazywała podatek naliczony obniżający podatek należny za miesiące listopad i grudzień 2018 r. NUS wskazał, że udział Spółki sprowadzał się do przyjęcia faktur zakupu i wystawienia faktur sprzedaży. Dodatkowo też Spółka wskazywana była jako podmiot rejestrujący samochody. Okoliczność ta jedynie uprawdopodabnia zawieranie transakcji. Dzięki temu zabiegowi samochód stawał się pojazdem niepochodzącym od dealera i mógł być z pominięciem narzuconych ograniczeń dostarczony podmiotom zawodowo zajmującym się sprzedażą samochodów. 
Spółka nie działała samodzielnie. Pełniła zadania przypisane jej przez organizatorów omówionego procederu. Dokumentowała rzekomy zakup samochodów, widniała jako podmiot rejestrujący samochody, a następnie „odsprzedawała” te samochody w większości przypadków w ramach WDT. Nie miała jednocześnie żadnego wpływu na zawierane transakcje. Wszelkie czynności Spółki miały jedynie stworzyć pozory obrotu samochodami. W konsekwencji NUS decyzją dokonał odmiennego, aniżeli zadeklarowała Spółka rozliczenia VAT za listopad i grudzień 2018 roku. Jednocześnie ustalono Spółce na podstawie art. 112b ust. 1 pkt 1 lit. b i c ustawy o VAT dodatkowe zobowiązanie w podatku od towarów i usług za listopad i grudzień 2018 r. Spółce określono też obowiązek zapłaty podatku, o którym mowa w art. 108 ust. 1 ustawy o VAT za listopad i grudzień 2018 r. 
Zdaniem WSA: w związku z tym, że Spółka nie była podatnikiem podatku od towarów i usług to nie mogła wystawiać faktur sprzedaży zgodnie z art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT. 
Podatek wykazany na fakturach wystawionych przez Spółkę w badanym okresie podlega natomiast uiszczeniu w trybie art. 108 ust. 1 ustawy o VAT. Sąd wskazał, że przepis ten stanowi specyficzną instytucję obowiązku zapłaty podatku – w przypadku wystawienia faktury, pozostającą poza zdarzeniami, które rodzą powstanie obowiązku podatkowego w podatku od towarów i usług i w jego świetle obowiązek zapłaty podatku wykazanego w fakturze powstaje z uwagi na sam fakt jej wystawienia, niezależnie od innych okoliczności faktycznych. 
Organ odwoławczy słusznie uchylił decyzję organu pierwszej instancji i umorzył postępowanie w sprawie w zakresie ustalenia dodatkowego zobowiązania podatkowego w podatku od towarów i usług, o którym mowa w art. 112b ust. 1 pkt 1 lit.  b i c ustawy o VAT. Przepis ten przewiduje ustalenie dodatkowego zobowiązania podatkowego podatnikowi. Tymczasem w sprawie ustalono, że w badanym okresie Spółka nie była podatnikiem w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W świetle art. 112b ust. 1 ustawy o VAT, nie jest możliwe ustalenie dodatkowego zobowiązania podatkowego w podatku od towarów i usług w sytuacji odmowy przyznania danemu podmiotowi statusu podatnika VAT w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT.

3. Wyrok WSA w Poznaniu z 10 maja 2022 roku, sygn. akt I SA/Po 576/21 

WSA uznał, że:

  1. Otrzymana przez Spółkę kwota odszkodowania stanowiąca wartość rynkową drobiu zabitego z nakazu/padłego nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, gdyż nie mieści się w katalogu czynności wymienionych w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT.
  2. Spółce nie przysługuje/nie będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego, zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, w związku z dokonanym nabyciem usług gazowania drobiu kur niosek, wynoszenia i załadunku zagazowanego drobiu oraz transportu i unieszkodliwienia zwłok zwierzęcych, co do których uzyskała odszkodowanie obejmujące również kwotę podatku od towarów i usług. 

Sprawa dotyczy następującej kwestii:
Spółka zajmuje się m.in. produkcją jaj. Powiatowy Lekarz Weterynarii, decyzją wyznaczył Spółkę jako ognisko choroby zakaźnej zwierząt oraz nakazał, m.in. uśmiercenie zwierząt oraz zniszczenie paszy i jaj. Z nakazu PLW uśmiercono określoną ilość sztuk drobiu, a dodatkowo określona ilość sztuk drobiu padła w wyniku zabiegów nakazanych przez Inspekcję Weterynaryjną. Ponadto, zutylizowano określoną ilość ton paszy oraz ton jaj. Uśmiercenie zwierząt, zebranie i załadunek zwierząt oraz utylizację zwłok zwierząt i stłuczki jaj wykonały podmioty zewnętrzne.
Spółka złożyła wniosek o wypłatę odszkodowania ze środków Skarbu Państwa za zwierzęta zabite z nakazu Inspekcji Weterynaryjnej i padłe w związku z chorobą zakaźną oraz za utylizację paszy oraz jaj z nakazu organu, a także zwrot poniesionych kosztów w związku ze zwalczaniem choroby zakaźnej. PLW przyznał Spółce odszkodowanie ze środków Skarbu Państwa, a wysokość odszkodowania została przekazana w kwocie brutto. 
Społka złożyła wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej. Zdaniem Spółki przyznane odszkodowanie, o którym mowa w stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym, nie podlega VAT i Spółce przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego w związku z dokonanym nabyciem usług gazowania drobiu kur niosek, wynoszenia i załadunku zagazowanego drobiu oraz transportu i unieszkodliwienia zwłok zwierzęcych, co do których uzyskała odszkodowanie obejmujące również kwotę podatku od towarów i usług. 
Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej wydał interpretację indywidualną, w której uznał stanowisko Spółki w zakresie:

  1. braku opodatkowania przyznanego odszkodowania – za prawidłowe;
  2. prawa do odliczenia podatku naliczonego, w związku z dokonanym nabyciem usług, co do których Spółka uzyskała odszkodowanie – za nieprawidłowe.

Kwestia sporna pomiędzy Spółką o organem sprowadza się do ustalenia, czy Spółce przysługuje/będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego, zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, w świetle któego niezbędnym warunkiem odliczenia podatku naliczonego jest istnienie bezpośredniego związku pomiędzy zakupami (wydatkami), a konkretną transakcją opodatkowaną.
Sąd w tym sporze przyznał rację organowi. WSA stwierdził, że nie zachodzi związek pomiędzy nabyciem przez Spółkę usług gazowania drobiu kur niosek, wynoszenia i załadunku zagazowanego drobiu oraz transportu i unieszkodliwienia zwłok zwierzęcych a prowadzoną przez Spółkę działalnością gospodarczą w zakresie produkcji jaj. Spółka bowiem poniosła przedmiotowe wydatki w związku z nakazem PLW. Ponadto wydatki te odpowiadają wydatkom zwróconym w ramach przyznanego odszkodowania. Natomiast przyznane na mocy decyzji PLW odszkodowanie, nie podlega oraz nie będzie podlegało VAT. Zatem poniesione wydatki będą miały bezpośredni związek z czynnościami niepodlegającymi VAT wykonanymi w związku z decyzją PLW.
W konsekwencji, Spółce nie przysługuje/nie będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego, zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, w związku z dokonanym nabyciem usług gazowania drobiu kur niosek, wynoszenia i załadunku zagazowanego drobiu oraz transportu i unieszkodliwienia zwłok zwierzęcych, co do których uzyskała odszkodowanie obejmujące również kwotę podatku VAT.

4. Wyrok WSA w Olsztynie z 28 kwietnia 2022, syg. akt I SA/Ol 128/22

WSA uznał, że brak stosownych faktur lub ich duplikatów w momencie następującym po skorzystaniu z prawa do odliczenia pozwala wnioskować, że podatnik nie miał prawa do odliczenia. 

Sprawa dotyczy następującej kwestii:
W toku przeprowadzonej kontroli podatkowej organ I instancji zakwestionował podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego z faktur w kwocie:

  • 59.819 zł – z uwagi na nieprzedstawienie oryginałów faktur VAT, duplikatów faktur ewentualnie faktur korygujących potwierdzających kwoty wykazane w korekcie deklaracji VAT-7 za grudzień 2014 r.
  • 60.370,40 zł – z uwagi na niezrealizowane płatności za wystawione przez firmę faktury zaliczkowe.

Sąd podzielił stanowisko organu odwoławczego, że brak stosownych faktur lub ich duplikatów w momencie następującym po skorzystaniu z prawa do odliczenia pozwala wnioskować, że podatnik nie miał prawa do odliczenia. Podatnik nie może skutecznie w inny sposób wykazać, że w chwili skorzystania z prawa do odliczenia dysponował wymaganymi fakturami. Nie do zaakceptowania byłaby wykładnia art. 86 ust. 1 i ust. 2 cyt. ustawy, zgodnie z którą dla skutecznego odliczenia podatku wystarczającym jest posiadanie faktur w chwili dokonywania odliczenia. Doprowadziłaby ona wówczas do tego, że kontrola prawidłowości korzystania przez podatników z prawa do odliczenia podatku byłaby iluzoryczna. Poza tym bez znaczenia byłyby przepisy obowiązujące podatnika do uzyskania duplikatów utraconych faktur, gdyż utrata dokumentacji następuje prawie zawsze już po skorzystaniu z prawa do odliczenia, a nie w tym krótkim okresie pomiędzy otrzymaniem faktury a dokonaniem odliczenia. Brak w postępowaniu podatkowym oryginałów lub duplikatów faktur nie pozwala organowi podatkowemu na stwierdzenie, czy 
w momencie składania deklaracji podatnik dysponował prawidłową fakturą, uprawniającą do obniżenia podatku należnego. Brak takiej faktury oznacza konieczność pozyskania duplikatu faktury. 

5. Wyrok WSA w Opolu z 22 kwietnia 2022 roku, syg. akt I SA/Op 576/21

Zdaniem WSA, udzielenie ulgi w tak ostatecznej formie jaką stanowi umorzenie zaległości podatkowych, byłoby działaniem przedwczesnym i nieuzasadnionym. Dopóki bowiem istnieje jakakolwiek szansa, że przedmiotowe zaległości zostaną uregulowane, chociażby częściowo, to ich umorzenie nie leży w interesie Budżetu Państwa. 

Sprawa dotyczy następującej kwestii:
Podatnik zwrócił się o umorzenie zaległości w podatku od towarów i usług za II kwartał 2016 r. oraz I i II kwartał 2017 r. w łącznej kwocie należności głównej 23.776,75 zł wraz z odsetkami za zwłokę w wysokości 9.361 zł. W uzasadnieniu wniosku wskazał na brak majątku i środków finansowych, brak możliwości zatrudnienia z powodu stanu zdrowia i wieku oraz odbywanie kary pozbawienia wolności, której koniec przypada na październik 2025 r. Poinformował, że od lipca 2017 roku nie osiąga żadnych przychodów. 
Naczelnik Urzędu Skarbowego odmówił przyznania stronie ulgi we wnioskowanym zakresie, bowiem uznał, że brak jest wystarczających podstaw do zastosowania wnioskowanej ulgi. NUS wskazał, że zaległości powstały na skutek nie dokonania przez stronę zapłaty podatku w ustawowych terminach. Przedmiotowe zaległości podatkowe nie powstały w sposób wyjątkowy. Podatnik sprzedając towar lub wykonując usługę w otrzymywanej należności – płaconej przez nabywcę – otrzymuje bowiem również środki finansowe na uregulowanie zobowiązania z tytułu podatku od towarów i usług. Powstanie zaległości z tytułu podatku VAT 
za ww. okresy, nie jest więc skutkiem nieoczekiwanego zdarzenia o nadzwyczajnym charakterze, na które skarżący nie miał wpływu, lecz konsekwencją niewywiązywania się z podstawowych obowiązków podatkowych związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą, tj. terminowego odprowadzenia obliczonego podatku, podatku – neutralnego dla przedsiębiorcy z punktu widzenia ekonomicznego, niezależnego od wyników prowadzonej działalności gospodarczej.
NUS uwzględnił też sytuację finansowo-materialną, zdrowotną i życiową Podatnika:

  • w złożonych zeznaniach podatkowych za lata 2018–2020 wykazał przychody/dochody w kwotach odpowiednio: 0,14 zł; 0,13 zł; 0,29 zł,
  • nie posiada nieruchomości, ani majątku ruchomego, 
  • obecnie przebywa w Zakładzie Karnym, gdzie odbywa karę pozbawienia wolności; koniec kary przypada na październik 2025 r.,
  • nie osiąga żadnych dochodów,
  • doznał urazu, który czasowo uniemożliwia mu podjęcie pracy w trakcie odbywania kary,
  • posiada również zobowiązanie wobec ZUS-u w wysokości ok. 20.000 zł.

Mając na uwadze powyższe organ uznał, że sytuacja, w jakiej znajduje się skarżący jest trudna. Jednakże trudna sytuacja finansowa związana jest nie tylko z posiadaniem zaległości podatkowych, lecz także zobowiązania wobec ZUS-u, a zatem nie może ona stanowić przesłanki uzasadniającej całkowitą rezygnację z należnych Budżetowi Państwa środków. Organ wskazał jednak, że rozwiązanie problemów finansowych nie może odbywać się kosztem środków należnych Budżetowi Państwa. 
Po rozpatrzeniu odwołania strony, Dyrektor Izby Administracji Skarbowej utrzymał decyzję NUS.
W uzasadnieniu wskazał na treść art. 67a § 1 pkt 3 O.p. i wyjaśnił, że udzielenie wnioskowanej ulgi możliwe jest w sytuacji, gdy podatnik znajduje się w wyjątkowej, szczególnej i nadzwyczajnej sytuacji oraz jeśli w ocenie organu podatkowego wymaga tego ważny interes podatnika lub też wskazane jest w interesie publicznym udzielenie podatnikowi ulgi. Przesłanki zawarte w ww. przepisie – „ważny interes podatnika” lub „interes publiczny” – stanowią pojęcia ogólne i niedookreślone, których wykładni na tle stanu faktycznego konkretnej sprawy dokonuje uprawniony organ podatkowy. Ulga przewidziana w art. 67a § 1 O.p. jest bowiem ulgą o charakterze indywidualnym i uznaniowym, co oznacza, że organ może, lecz nie musi udzielić wnioskowanej ulgi, nawet jeśli zaistnieje sytuacja wskazująca na ważny interes podatnika lub interes publiczny.
Sąd wskazał, że podziela stanowisko wyrażane w orzecznictwie i uwzględnione przez organy podatkowe o wyjątkowym charakterze ulg w spłacie należności podatkowych, nakazującym stosować je w sytuacji, gdy z powodów równie wyjątkowych podatnik nie może wywiązać się z obowiązku zapłaty obciążających go zaległości podatkowych. Ulgi w spłacie należności stanowią – aczkolwiek dopuszczone przez ustawodawcę i niezbędne z punktu widzenia kompletności systemu podatkowego – to jednak odstępstwo od zasady powszechności opodatkowania. 
W ocenie Sądu organy podatkowe w niniejszej sprawie przeprowadziły rzetelne postępowanie dowodowo-wyjaśniające celem zbadania dokładnie sytuacji skarżącego i oceny, czy w sprawie zachodzą przesłanki udzielenia wnioskowanej ulgi. Organy przytoczyły argumentację, która wskazuje na brak wystąpienia przesłanki „ważnego interesu podatnika” lub „interesu publicznego”. 

6. Postanowienie WSA w Warszawie z 29 kwietnia 2022 roku, III SA/Wa 2564/21

WSA uznał, że skoro skarga nie została opłacona, to podlega odrzuceniu. 
Sprawa dotyczyła następującej kwestii:
Spółka wniosła skargę na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w przedmiocie przedłużenia terminu dokonania zwrotu nadwyżki podatku od towarów i usług za styczeń 2020 roku.
Na podstawie zarządzenia Przewodniczącej Wydziału III wezwano Spółkę, do uiszczenia wpisu sądowego od skargi w wysokości 200 zł, pod rygorem odrzucenia skargi. Powyższe wezwanie zostało doręczone pełnomocnikowi w dniu 21 marca 2022 roku. Do 13 kwietnia 2022 roku Spółka nie uiściła należnego wpisu od skargi.
Sąd stwierdził, że skoro z akt sądowych sprawy wynika, iż zarządzenie o wezwaniu do uiszczenia wpisu sądowego od skargi zawierało prawidłowe pouczenie o skutkach niezastosowania się do wezwania w wyznaczonym terminie i zostało skutecznie doręczone pełnomocnikowi Skarżącej, to należało przyjąć, że siedmiodniowy termin do uiszczenia wpisu rozpoczął bieg następnego dnia po doręczeniu zarządzenia z dnia 4 marca 2022 r., tj. w dniu 22 marca 2022 r. Termin ten upłynął zaś z dniem 28 marca 2022 r.
Skoro z dokumentów księgowych Sądu wynika, iż do dnia 13 kwietnia 2022 roku nie odnotowano wpływu wpisu, należało uznać, że Skarżąca nie uiściła wpisu sądowego w wyznac...

Pozostałe 70% treści dostępne jest tylko dla Prenumeratorów

Co zyskasz, kupując prenumeratę?
  • 6 papierowych oraz cyfrowych wydań magazynu
  • Dostęp online do aktualnych i archiwalnych wydań czasopisma oraz dostęp do dodatkowych materiałów
  • Nielimitowane konsultacje
  • ...i wiele więcej!

Jeśli jesteś Prenumeratorem, zaloguj się, aby przeczytać artykuł w całości.