ODPOWIEDŹ
TAK. Opłata za przejazdy po drogach krajowych (inaczej „opłata elektroniczna”, lub „opłata drogowa”), w przypadku jej przeniesienia na odbiorcę usługi transportowej, stanowi element składowy ceny i podlega opodatkowaniu stawką właściwą dla tej usługi (23% w przypadku transportu krajowego lub wewnątrzwspólnotowego, 0% w przypadku transportu międzynarodowego).
UZASADNIENIE
Opłata elektroniczna jest pobierana z tytułu przejazdu niektórych pojazdów po niektórych drogach krajowych lub ich odcinkach na podstawie przepisów ustawy z dnia 21 marca 1985 roku o drogach publicznych oraz Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 22 marca 2011 roku w sprawie dróg krajowych lub ich odcinków, na których pobiera się opłatę elektroniczną, oraz wysokości stawek opłaty elektronicznej. Zgodnie z art. 13hb ust. 1 i 2 ustawy o drogach publicznych opłatę elektroniczną pobiera Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad, a stanowi ona przychód Krajowego Funduszu Drogowego. Opłatę tę należy zatem uznać za opłatę administracyjną, której uiszczenie nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. W sytuacji, gdy przedsiębiorstwo transportowe pragnie przenieść na odbiorcę swoich usług ciężar poniesionej opłaty, musi mieć jednak na uwadze treść art. 29 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, zgodnie z którym podstawą opodatkowania jest obrót, a obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna natomiast obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej.
Opłata drogowa jest opłatą ściśle związaną z konkretną usługą transportową, a ponoszący jej ciężar podmiot co do zasady jest w stanie określić wysokość opłaty poniesionej w związku z konkretną usługą transportową. Opłata ta stanowi zatem element kwoty należnej z tytułu sprzedaży danej usługi, a zatem, w świetle art. 29 ust. 1 ustawy o VAT, powiększa podstawę opodatkowania danej usługi transportowej.
Pogląd ten znajduje również oparcie w art. 78 lit. a Dyrektywy Rady 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, zgodnie z którym do podstawy opodatkowania wlicza się między innymi podatki, cła, opłaty i inne należności, z wyjątkiem samego VAT. Dla poparcia tego stanowiska można również, przez analogię, przywołać następujące wyroki sądów administracyjnych: z 17 września 1997 roku (sygn. akt SA/Sz 1210/96), z 17 kwietnia 1998 roku (sygn. akt I SA/Gd 349/96) oraz wyroku z 31 maja 2000 roku (sygn. akt I SA/Gd 812/98). Wyroki te zasługują na uwagę również w obecnym stanie prawnym, a sądy administracyjne orzekły w nich, że pobierany przez wynajmującego od najemcy podatek od nieruchomości stanowi część kwoty należnej z tytułu usługi najmu nieruchomości i podlega opodatkowaniu VAT.
Ewa Konarska
